Eskiden insanlar birbirleriyle ya yüz yüze ya da telefonla konuşurlardı. Neşelerini, dertlerini, kızgınlıklarını ve hatta ihbarlarını da böyle yaparlardı. Şimdi konuşmak yerine gülen yüz, kızan yüz, şaşıran yüz… Ve sesli harflerin düşürülmesiyle doğan bir acayip Türkçe.
Acaba bazı karanlık güçler, insanlar birbirleriyle konuşmasın, herkes kendi başının çaresine baksın, hata yapan batsın, çekimser duran yaşasın mı istiyor. Oy verdiğim başkanlar öyle yanlış kararlar, atamalar yapıyorlar ki. Büyükşehirde Cemil Başkanın bilgisi dışında “tunç soyerci, kemal beyci” avı başlatmış bazı atadıkları. Hele atadıklarına “liste yapın da” denmiş ya. Kendi geçmişini unutanlar, beğenmedikleri personele “gereksiz” deyip “soyerci” deyip listeye yazıyor. Sanki “fetöcü” avı başlatmış gibi birileri. O listeler acaba nasıl değerlendirilecek. Örneğin bir birimde bir müdür vekili, oldukça tecrübeli bir personelinden yazılı sunum istiyor. Raporu tesliminden bir gün sonra personel başka bir yere sürülüyor. Yazdığı raporu alan müdür vekili de o personelin yerine “adamım” dediği başka personele bu raporu verip, göreve yeni atanan daire başkanına bilgilendirmeye gidiyor.
Ben burada sadece yıllardır tanıdığım, saydığım, oy verdiğim Cemil Tugay’ı tanırım. İletişime bu kadar açıkken şimdi ne oldu acaba? Ulaşabilsem tek tek anlatacağım. Çünkü İzmir’imi çok seviyorum. Üzülüyorum. Açılan tezgâhları bir bir görüyorum.
Haydi eyvallah bugün de sakın kanmayın kandırılmayın dostlar. Ne mutlu türküm diyene.
