Temmuz ayı hep “ateş” oldu. Oysa 1926’nın 1 Temmuz’u… Türkiye Cumhuriyeti’nin üç tarafı deniz olduğu halde, kaybettiği derya hakimiyetini yeniden dünyaya haykırdığı gündür 1 Temmuz. Kabotajın kutsallığına sabotaj yapılsa da anlam değişmez. Ya 1927’nin 1 Temmuz’u? Ebedi Şefimiz, Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ün, vatanı kurtarmak amacıyla 16 Mayıs 1919’da ayrıldığı İstanbul’a, kurtuluştan sonra ilk gelişinin tarihi. Ya 1 Temmuz 1935’e ne demeli? Aydın Demiryolunun emperyalist sömürgecilerin elinden alınıp millileştirildiği gün.
Ama ne önemi var değil mi? Uğruna onca kan döktüğümüz, can verdiğimiz bağımsızlığımız 2024’te limanlarımızın topraklarımızın üzerine Arap görünümlü emperyalistlerin gölgeleri düşmüş. Ya o güzelim ormanlar? Son 20 yıldır ne kadar çok ormanımız kül oldu? Şimdi yine aynı timsah gözyaşları. Yok “kim yaktı” yok “yakanın eli kırılsın”. “Yahu sen korumak istiyor musun gerçekten ormanları” diye soran yok? Peki son 20 yıldır yanan yerler şimdi ne halde? Buca Kaynaklar’da, Bornova Çiçekliköy civarında göz göre göre yıllardır kaçak yapılaşmaya kim dur dedi? Hobi bahçeleri kandırmacasına kimler geçit verdi?
Neyse açtırmayın kutuyu söyletmeyin kötüyü hasta halimde. İnciraltı Narlıdere bölgesinde “alet edevat kulübesi” adıyla kimler süper villalar yapıp, narenciyeyi, termal alanları mahvettiyse kafalar aynı kafalar!
Haydi eyvallah bugün de, bizler kendilerini kandırmayı millilik sayan bir millet haline geldik, ne diyeyim? Allah cümlemize akıl merhamet versin cüzdan değil vicdan egemen olsun.
