Yani öylesine ciddiye alacaksın ki yaşamayı,
Yetmişinde bile, mesela zeytin dikeceksin.
Hem de öyle çocuklara falan kalır diye değil,
Ölmekten korktuğun halde ölüme inanmadığın için,
Yaşamak, yani ağır bastığından.
Çok sevdiğim değerli şair Nazım Hikmet’in yaşamaya dair şiirinden bir bölümle başlangıç yapmak istedim.
Zeytin deyince aklıma hep çocukluğum gelir. Doğduğum ama büyüyemediğim topraklar gelir.
Sadece yaz tatillerinde hasretimi giderdiğim, nefes aldığımı hissettiğim, canım babaannemin şarkıları eşliğinde oynadığım, zeytin ağaçları altında salçalı ekmeğin tadına doyamadığım memleketim gelir.
Manisa’nın Akhisar ilçesine bağlı zeytincilik, o zamanlar tütünle geçimini sağladığı o köyün adı Dereköy…
Kökü tarih öncesine dayanan efsanelere konu olan zeytin ağacının anavatanı hakkında yıllar boyunca konuşuldu.
Çoğu kaynakta ilk çıkış yerinin Mezopotamya olduğu oradan da Akdeniz Ülkelerine yayıldığı yazılmaktadır.
Yaşamın ve sonsuzluğun simgesi olarak kabul edilen zeytin en önemli besin kaynaklarımızdan olması dışında, zeytin ağacı akıl ve zaferin, zeytin dalı barışın, zeytinyağı da saflık ve sadeliğin sembolü olarak kabul edilmiştir.
Zeytin (olea europaea) zeytingiller (oleaceae) familyasından Akdeniz iklimine özgü meyvesi yenen dört mevsim yeşil yapraklı bir ağaçtır.
Mitoloji ve botanikte adı ölümsüz ağaç olarak geçer.
İlyada Destanı’nda şair Homeros gövdesine yaslandığı zeytin ağacına soruyor ‘’sahibin kim senin?’’ Zeytin ağacı ona şu cevabı verir: ‘’Ben herkese aitim ve kimseye ait değilim, sen gelmeden önce de buradaydım, sen gittikten sonra da burada olacağım’’.
Üzerine söylenecek söz bitmez. Meyvesini yediğimiz, yağından faydalandığımız, yaprağından çay yaptığımız şifa bulduğumuz iksir.
Soğuktan, kuraktan, yağmurdan etkilense de dimdik ayakta durur.
Yüzyıllar boyu yaşar. Tarihe tanıklık eder. Ne hikayeler saklı heybetli gövdelerinde.
Kim bilir belki biz de kulak versek kulağımıza neler fısıldar.
Ömrünüz, sağlığınız, huzurunuz zeytin ağacı gibi uzun ve bereketli olsun.
Sevgiyle,
Gamze Kaçar
